Ze behoren stilaan tot de gevestigde waarden, zeker in de eigen zuidelijke Verenigde Staten, maar Old Californio begint ook aan onze kant van de grote plas, traag maar gestaag een fanbase uit te bouwen. Nu, dat mag ook wel, na vijf door de kritiek omarmde platen en met deze nieuwe, zesde onder de arm. Waar de vorige, “Old Californio Country” van vorig jaar nog voor een flink deel uit covers bestond, komen alle tien songs deze keer uit de pennen en de hoofden van de bandleden zelf gekropen. Die bandleden -even ter herinnering- zijn niet van de minsten: de kern bestaat uit leadzanger Rich Dembowski en gitarist/zanger Woody Aplanalp en wat er omheen zwermt is van torenhoge kwaliteit. Zo was drummer Justin Smith ooit één van The Seeds, speelde Jon Niemann bij Gospelbeach en is copain-sinds-lange-tijd Jason Chesney ook bekend van zijn werk achter Mike Nesmith. Ik bewaarde deeltijds bandlid Paul Lacques voor het laatst, omdat die, vanwege zijn parcours met de onvolprezen I See Hawks in LA ten huize van ondergetekende een bijzondere plaats inneemt.

Naar de nieuwe plaat dan: opener “Old Kings Road” zet meteen de toon: de bijzonder knap samenvallende vocalen van Dembowsku en Aplanalp vertellen, in ware CCR-stijl, de zoektocht naar het traject van de Camino Real, maar dan bezongen vanuit het standpunt van bands die in de bars langsheen die weg, de mensen in het weekend helpt hun voorbije werkweek door te spoelen. “Come Undone” heeft een iets zwaarder op de hand liggende tekst, die erop neerkomt dat het leven eigenlijk een aaneenschakeling is van ontdekkingen, als we dat willen. Heerlijke vocalen hier, met harmoniezang van Justin Smith. en een fijne pianopartij van Jon Nieman.

Dan volgt een duo songs, die eigenlijk elkaars andere helft vormen: “The Swerve” en “Timeless Things” handelen erom dat we, als mensen, vooral niet moeten denken dat we de kern der dingen zijn: we zijn niks minder, maar vooral niks meer dan gerecycleerde partikels, die tijdelijk in het universum mogen verblijven.
“Destining Again” lijkt te openen met een optimistisch toekomstbeeld, waarin veel belofte vervat zit, maar gaandeweg wordt wel duidelijk dat de dingen gebeuren zoals ze dat zelf bepalen en dat je daar hooguit ontvankelijk en nederig kunt tegenover staan.

Van een heel andere orde is het ultra zachte “Weeds” dat drijft op heerlijke samenzang en verrassende harmonieën: een heel fijn laatavondnummer, waarmee mensen als ik graag in slaap gewiegd worden. “Tired for a Sea” sluit daar prima bij aan, met, alweer die heerlijke vocalen, deze keer driestemmig, wat tot een soort hymne leidt, waarin de staande bas en de drums uiteindelijk de toon voeren. Fraaie song, voorwaar. Nog even afsluiter “Just Like a Cloud” vermelden, een heel lome, door Fred Neil geïnspireerde song, die door de band live in de studio gespeeld en gezongen werd en waarmee geëtaleerd wordt hoe goed deze muzikanten wel zijn. Ik heb er geen idee van of ze ooit onze richting uit gekomen zijn, maar ik denk dat de tijd er rijp voor is: Old Californio is Europa-waardig !

(Dani Heyvaert)